Najnowsza książka Andrzeja Chodackiego jest nietypowa z wielu względów. To z jednej strony kolejny zbiór krótkich form literackich (bo często nie są to nawet opowiadania, a prozatorskie migawki), z drugiej zaś strony to album wysmakowanych, nastrojowych fotografii Iwony Baran. Tekst i zdjęcia łączą często subtelne więzy skojarzeń – choć pierwotny zawsze jest tu tekst. Nietypowy jest również sam format książki i wygląd stron – każda z nich została indywidualnie zaprojektowana.
Tematyka zbioru to, najogólniej ujmując, kondycja moralna współczesnego człowieka. W swoich gorzkich niejednokrotnie frazach autor pochyla się nad losem konkretnych ludzi, skupiając się nad ich alienacją, której fundamentalną przyczyną jest zagubienie wewnętrznego kompasu aksjologicznego. Cechą wielu opowiadań Andrzeja Chodackiego – lekarza z zawodu, co nie jest bez znaczenia – jest bardzo delikatne dotknięcie duchowych dylematów swoich bohaterów, zderzonych często z brutalną, niszczycielską siłą współczesnej, antyhumanitarnej cywilizacji. Ten konflikt bardzo często owocuje przegraną jednostek, mielonych przez bezduszne tryby „nowego wspaniałego świata”. I nie chodzi jedynie o śmierć, stanowiącą codzienny (!) i bardzo widoczny element egzystencji w krajobrazie odmalowanym przez autora. To raczej przegrana w wymiarze znacznie ważniejszym, ostatecznym, eschatologicznym.
Ważna część tekstów książki dotyczy zabijania nienarodzonych, zwanego eufemistycznie aborcją. Spojrzenie autora jest tu bardzo surowe i niepozostawiające wątpliwości. Jest refleksem i realizacją ewangelicznego nakazu głoszenia prawdy (Mt 5,37).
O autorze: Andrzej Chodacki – z zawodu lekarz, z powołania pisarz i poeta, fotografik, muzyk. Laureat wielu konkursów literackich. Członek Unii Polskich Pisarzy Lekarzy. Laureat nagrody poetyckiej Polish American Poets Academy za rok 2015. Interesuje się historią, przede wszystkim średniowieczną.
