Plastikowy delfin Romualda Lazarowicza to książka, która ma trzy, najważniejsze z punktu widzenia czytelnika, zalety: świetne pomysły, przejrzysty styl i zwięzłość. Umiejętnie balansując na granicy realizmu i fantastyki, autor ukazuje nasz świat taki, jakim jest, a także takim, jakim mógłby być, gdyby niektóre z dzisiejszych pomysłów zostały urzeczywistnione. A że istnieje takie prawdopodobieństwo, fantastyczne wizje, jak choćby ta z opowiadania „Exodus”, odczuwamy jako niepokojąco realne – z tym, że ta realność zaczyna przypominać koszmar.
Damian Leszczyński
Autor doświadczający w życiu publicznym skutków megalomańskiej apologii rozumu, bezkrytycznej, zgoła infantylnej wiary weń, albo ucieka, acz bardzo rzadko, w imaginowany azyl, gdzie panuje odwieczna mądrość i spokój. Albo – najczęściej – próbuje obezwładnić zło przez jego demaskację. I tu okazuje się niezrównanym w dzisiejsze literaturze mistrzem drwiny, sarkazmu, szyderstwa, kpiny, ironii, paradoksu, alegorii; tej ostatniej nawet Diderotowskiej proweniencji.
Jacek Wegner
Jeśli ktoś ma wątpliwości, czy żyje na najlepszym z możliwych światów – niech sięgnie po „Plastikowego delfina” – jego strachy znajdą potwierdzenie. W pełnych zaskakujących point opowiadaniach Romualda Lazarowicza. znajduję coś z własnych klimatów radiowego magazynu „60 minut na godzinę”, może tylko bez naiwności, cechującej niekiedy nas z lat 70. minionego stulecia.
Marcin Wolski
O autorze: Romuald Lazarowicz – dziennikarz, publicysta, wydawca. Spory kawałek życia spędził w antykomunistycznym podziemiu. Wrocławianin z urodzenia i wyboru. Domator, żonaty od 33 lat. Współautor kilku książek „poważnych”, redaktor kilkudziesięciu innych. Pasjonuje go historia, przede wszystkim XX wieku, kolekcjonuje filmy fabularne.
