Trzeci tom książki to ponad dwieście historyjek, które były pisane w okresie od czerwca 2010 roku do czerwca 2011.
Jak pisze autor, Opowieści są pisane na wesoło, bo nie potrafię pisać długich, smutnych, poważnych wywodów. Poza tym uważam, że poprzez śmiech również człowiek się czegoś uczy. Mam jednak nadzieję, że oprócz dobrego nastroju wyniesiesz z tej lektury, Drogi Czytelniku, garść refleksji i chęć poszukiwania źródeł informacji. Bo kiedy media informują, że ktoś powiedział o węglu kamiennym, to czasem okazuje się, że w rzeczywistości powiedział o kamieniu węgielnym.
O części pierwszej przygód Łukaszka tak pisał na łamach „Rzeczpospolitej” jeden z recenzentów:
Ta książka opowiada o Polsce i Polakach. Jest nietypowa, bo składa się z ponad 200 krótkich scenek, z których każda mówi o czymś ważnym. (…) Bohaterem książki jest Łukaszek Hiobowski, ośmiolatek, który zimną logiką masakruje egzaltowane półprawdy zaślepiające dorosłych (…). W prostym świecie Łukaszka, opartym na zaufaniu, prawdzie i wnikliwych obserwacjach, dostrzegamy cynizm, interesowność i fałsz dzisiejszego świata dorosłych, widzimy jak na dłoni bełkot i płycizny intelektualne masowych mediów.
(…) Po mnie książkę przeczytała małżonka, a po niej mój dwunastoletni syn, przeczytał dwa razy i zadawał mi mnóstwo pytań. Wszystkim bardzo się podobało. (…)
Po przeczytaniu książki miałem taką refleksję. Nasz świat to medialny gnojownik, a my jak wieprze taplamy się w tym syfie i żremy medialne zlewki. Nawet jak ktoś wieprzowi rzuci perłę, to wieprz nie zauważy. Książka Brixena pozwala przejrzeć na oczy. Gorąco polecam. (…)
Krzysztof Rybiński, profesor SGH
